تحلیل عناصر داستان حضرت سلیمان(ع) در قرآن کریم( گفت وگو، شخصیت، صحنه پردازی)

داستان حضرت سلیمان(ع) یکی از داستان ها ی زیبا و شگفت انگیز قرآن کریم است که در هفت سوره بقره، نساء، انعام، انبیاء، نمل، سبأ و ص آمده است و در هر سوره، جهت تأمین اهداف آن سوره و انتقال مفاهیم و پیام های دینی، اسلوب بیانی، تعابیر، تصویرگری ها و عناصر داستانی خاصی به کار گرفته شده است. داستان مذکور به دلیل استفاده مناسب از عناصر مهمی هم-چون عنصر گفت وگو، شخصیت و صحنه پردازی، از زیباترین و تأثیرگذارترین داستان های قرآنی است و در راستای اهداف متعالی قرآن قرار دارد انواع مختلف گفت وگوی بیرونی(فردی،گروهی، گفت وگو با اجناس بشری(حیوانات و اجنّه)،?مکاتبه ای،)درونی، غیبی، نمایشی، این داستان را به یک داستان گفت وگو محور تبدیل کرده است. عنصر گفت وگو در این داستان، نمایشی ترین عنصر است و در تصویرگری ها، ارائه صحنه ها ، تحلیل شخصیت ها، پیش بردن وقایع داستان، کاهش سنگینی بار داستان و انتقال پیام آن بسیار موفق عمل نموده است. دومین عنصر بارز در این داستان، عنصر شخصیت است. داستان حضرت سلیمان(ع) علی رغم کوتاهیش، شخصیت های متنوعی را از انسان ها و حیوانات و اجنّه و شیاطین در خود جای داده است؛ این شخصیت ها در سه گروه مثبت، منفی و بینابین و در دو گروه جامع و ساده، ایستا و پویا، اصلی و فرعی پردازش شده اند. سومین عنصر فعال در این داستان، عنصر صحنه و صحنه پردازی است که به خاطر نمایش زیاد این عنصر در این داستان، آن را تبدیل به داستان محیطی نموده است. آیه 44 سوره مبارکه نمل، یکی از صحنه های خارق العاده این داستان است که معادل خود داستان قرار گرفته است. این صحنه که تصویر قصری بلورین شبیه به آب است، با زیبایی های خود سبب تغییر آیین ملکه سبأ گردیده است. در داستان حضرت سلیمان(ع) هر سه عنصر گفت وگو، شخصیت و صحنه پردازی باهم هماهنگ بوده، در جهت چهارچوب و اهداف داستان عمل می نمایند.